ماه من! غصه چرا؟
آسمان را بنگر که هنوز بعد صدها شب و روز
مثل آن روز نخست
گرم و آبی و پر از مهر به ما میخندد.
یا زمینی را که دلش از سردی شبهای خزان!
نه شکست و نه گرفت!
بلکه از عاطفه لبریز شد و نفسی از سر امید کشید
و در آغاز بهار دشتی از یاس سپید زیر پاهامان ریخت
تا بگوید که هنوز پر امنیت احساس خداست....
ماه من! غصه چرا؟
تومرا داری ومن هرشب وروز آرزویم همه خوشبختی توست.
ماه من! دل به غم دادن و از یاس سخن گفتن...
کار آنهایی نیست که خدا را دارند..!
ماه من! غم و اندوه اگر هم روزی
مثل باران بارید .... یا دل شیشه ای ات
از لب پنجره ی عشق زمین خورد و شکست ،
با نگاهت به خدا چتر شادی واکن....
و بگو با دل خود که خدا هست خدا هست....
او همانی ست که در تاریکترین لحظه شب
راه نورانی امید نشانم میداد...
او همانی ست که هر لحظه دلش میخواهد
همه زندگی ام غرق شادی باشد.
ماه من! غصه اگر هست بگو باشد!
معنی خوشبختی بودن اندوه است...!
این همه غصه و غم این همه شادی و شور....
چه بخواهی و چه نه،. میوه یک باغند..!
همه را با هم و با عشق بچین...
ولی از یاد مبر پشت هر کوه بلند
سبزه زاری است پر از یاد خدا
و در آن باز کسی میخواند که
خدا هست... خدا هست... و چرا غصه؟ چرا؟؟.....
.: Weblog Themes By Pichak :.